Antropologija i teorija drame
Apstrakt: Tema ovog teksta je prikaz uticaja antropologije na teoriju dramske umetnosti u proteklom veku. Od početka dvadesetog veka antropološka nauka, prvenstveno kulturna antropologija usmerena na izučavanje mitova i rituala, značajno je doprinela konstituisanju savremene teorije drame, posebno tragedije. Otkrića engleske antropološke škole iz Kembridža oživela su studije klasične grčke drame i podstakle avangardne eksperimente u savremenoj drami. Među antropolozima koji se najčešće vezuju za dramsku teoriju izdvajaju se Džejn Herison, Gilbert Mari, Arnold van Genep i Viktor Tarner, u čijim izučavanjima je preovladavao ritualistički pristup. Najistaknutiji teoretičari drame koji su se oslanjali na ritualističku školu antropologije bili su Frensis Fergason kao teoretičar klasč!ne i tradicionalne drame, i Ričard Šekner, kao i nekolicina drugih teoretičara i praktičara dramskih eksperimenata koje je Šekner svrstao u novu akademsku disciplinu u okviru studija drame pod nazivom performans. Druga struja teorije i kritike daje predmost mitu u odnosu na ritual kao izvor drame. U mitskom ključu grčku tragičnu dramu interpretiraju Vernan i Vidal-Nake.
Ključne reči: antropologija, mit, ritual, anti!ka drama, tragedija, performans